Jorge Luis Borges, 1973 yılıdır, Mexico City’yi ziyaret eder, etmesi gerekmiştir. Kendisiyle bazı insanlar bazı röportajlar gerçekleştirir. Borges bazı cevaplar verir. Her şey kendi olağanlığında ilerlerken, Borges çevresindekilerden bir iyilik ister: yazar Juan Ralfo ile görüşecektir. Kendisine, birlikte kahvaltı yapalım, cevabı gelir. Borges gün batımlarını tercih ederdi. Sabahlarla arası pek yoktu. Lakin Rulfo ile görüşecekti. “Günün getirdiklerini taşıyacak gücüm yok. Ama bugün şafağı seviyorum. Dostum Rulfo ile konuşacağım.”
Onaylatılamayan ve kayıt altına alınmayan konuşmanın, az ya da çok şöyle gerçekleştiği söyleniyor:
Rulfo: Usta, Ben Rulfo. Burada olmanız ne iyi. Sizi ne kadar sevdiğimizi biliyorsunuz.
Borges: Rulfo, nihayet. Tüm ülkeyi bilmiyorum ama bir şeyler var duyduğum. Fakat bana Borges demeyin, usta da demeyin, Jorge Luis deyin.
R: Ne güzel. Ben de Juan.
B: Aslında Jorge Luis Juan’ı tercih edebilirim. Dört harf ile ve sessiz bitiyor. Her zaman kısayı tercih etmişimdir. Söyle lütfen, son zamanlarda nasılsın?
R: Ben? Ölüyorum işte, ölüp gidiyorum.
B: O zaman durum iyi.
R: Neden?
B: Bir düşün Don Juan, ölümsüz olsaydık, bu ne büyük talihsizlik olurdu.
R: Ah evet. Öyle gidip de yürüyen ölüye dönüşmek yaşarken yaptığıma benzeyecektir.
B: Sana bir sırrımı söyleyeceğim. Büyükbabama, general olan, Borges demezlermiş, gerçek adı aslında bir sırmış. Tahmin edilen isim Pedro Paramo. Bu durumda Comala kasabası hakkında yazdığının bir tekrarı olabilirim ben.
R: O zaman artık çok daha mutlu ölebilirim. ✪
